برنامه دولت برای مقابله با کرونا چیست؟ - وبلاگ مهر و موم

به گزارش وبلاگ مهر و موم، در حالی که گزارش های وزارت بهداشت و درمان حاکی از فرایند رو به رشد مبتلایان کروناست و آمار فوتی ها نیز صعودی شده و چند روزی به بالاتر از 100 نفر رسیده است، اما فرایند بازگشایی ها همچنان ادامه دارد و محدودیت ها حتی در شهر هایی که به شدت درگیر کرونا هستند برداشته شده و گویا دیگر ممنوعیت و محدودیتی در کار نیست.

به گزارش وبلاگ مهر و موم، فرایند بازگشایی ها به گونه ای است که نشان می دهد دولت تصمیم خود را گرفته و دیگر قرار نیست در مقابله با کرونا سپر دفاعی محدودیت و ممنوعیت را به کار گیرد. حتی رئیس جمهور روز شنبه خبر از بازگشایی دانشگاه ها و مدارس از 15 شهریور ماه داد. گشایش ها به گونه ای است که به عادی سازی شرایط برای شهفرایندان دامن می زند و تأکید بر رعایت پروتکل ها و دستورالعمل های بهداشتی موجب نمی گردد تا مردم شرایط کرونایی را عادی نشمرند و بر رعایت اصول بهداشتی، چون زدن ماسک پافشاری نمایند.

این در صورتی است که مدام بر فرایند صعودی مبتلایان کرونا و شباهت شرایط کنونی با اسفند و فروردین ماه تأکید می گردد تا تعارض بین فرایند صعودی مبتلایان و سهل گیرانه تر شدن شرایط همچنان تداوم یابد. اما در این شرایط چه باید کرد؟ چه عواملی موجب شد تا فرایند مبتلایان و مرگ ومیر ها افزایش یابد؟ این ها پرسش هایی است که در مصاحبه با محمدرضا محبوب فر عضو انجمن علمی آموزش بهداشت و ارتقای سلامت ایران، کارشناس و متخصص اپیدمیولوژی های بیماری های واگیردار و کارشناس مدیریت بحران سلامت در میان نهادیم که در ادامه می خوانیم:

آماری از شرایط ابتلا و مرگ و میر ها دارید که شرایط کنونی را ترسیم کند؟

براساس آمار موجود از هر 10 نفر در کلان شهرها، 3 نفر حداقل مبتلا به کرونا هستند. تعدادی از این مبتلایان بدون علامت بیماری هستند و تعدادی هم علامت دار و دارای علائم خفیف هستند. همچنین طبق آمار، در هر یک ساعت متأسفانه 100 نفر به این بیماری مبتلا می شوند و از این 100 نفر در یک ساعت، 4 نفر متأسفانه از بین می فرایند.

علت شکل گیری این شرایط در کجاست؟ آیا سیاست های دولت در مقابله با کرونا پیروز بوده است؟

متأسفانه دولت، سیاست مبنی بر ایمنی جمعی یا ایمنی گله ای را در مقابله با کرونا پیاده کرد که علت صعودی شدن مبتلایان و مرگ و میر ها در شرایط کنونی شده است. در چارچوب همین سیاست گذاری، دولت تصمیم گرفت که بازگشایی ها را انجام بدهد و محدودیت ها و ممنوعیت ها را مرتفع کند. هرچند دولت در این خصوص، پروتکل ها و دستورالعمل هایی را به جامعه ابلاغ کرد، اما چون در این دستورالعمل های ابلاغی هیچ ضمانتی در مورد کنترل و نظارت بر اجرای این پروتکل ها نبود در حال حاضر علی رغم بازگشایی ها و برطرف قرنطینه و محدودیت ها و ممنوعیت ها زیر ده درصد از جمعیت کشور این پروتکل ها را رعایت می نمایند. وقتی که دولت شرایط را عادی جلوه می دهد و روزبه روز بازگشایی ها گسترده تر می گردد و پروتکل ها و دستورالعمل های دولت هم ضمانت اجرایی ندارد مردم دچار خوش خیالی کاذب در مورد عادی سازی جامعه می شوند. در این شرایط، مردم در مورد اجرای پروتکل ها به بهانه های مختلف نافرمانی می نمایند. به دلیل این بازگشایی ها، در شهر هایی که ادعا می شد که سفید یا در شرایط هشدار هستند تجمعاتی در مدارس، دانشگاه ها و در گوشه و کنار خیابان ها در قالب مراسم ختم یا عروسی برگزار گردید. از یک طرف هم آمار ابتلا و مرگ ومیر ها افزایش پیدا کرد. در مجموع این شواهد نشان می دهد سیاست دولتی مبنی بر ایمنی جمعی در حال حاضر شکست خورده است.

پیش بینی شما درباره این شرایط چیست؟

پیش بینی می کنم طی یک هفته یا دو هفته آینده شرایط از این هم بحرانی تر گردد. چون وارد فصل تابستان شدیم. سفر های تابستانی نیز درحال شروع شدن هستند. خیلی از افراد ترجیح می دهند به مناطق ییلاقی و روستایی کشور عزیمت نمایند؛ بنابراین در گام بعدی باید منتظر باشیم که روستا های کشور که پیش از این از مصونیت برخوردار بودند و آمار مبتلایان و مرگ ومیر ها در آن جا کمتر بود با فرایند رو به رشد مبتلایان روبرو شوند و مسائل جدیدی حادث گردد.

در این شرایط چه باید کرد؟

به نظر من، اولاً دولت باید به این مسئله ورود پیدا کند. اما اگر دولت توانایی آن را ندارد یا اراده سیاسی و عزم جدی در این خصوص نزد دولت مشاهده نمی گردد پیشنهاد می کنم نهاد های دیگر حاکمیت جمهوری اسلامی ایران از جمله قوه قضاییه و مجلس شورای اسلامی به این مسئله ورود پیدا نمایند. به خصوص روی صحبتم با مجلس شورای اسلامی است. در شرایطی که به نظر می رسد دولت اراده ای سیاسی و عزمی جدی ندارد زمان آن رسیده است که نمایندگان مجلس شورای اسلامی و همچنین قوه قضائیه در این راستا پیش قدم شوند.

مجلس باید از دو نهاد حاکمیتی یعنی اتاق های فکر اطلاعاتی -امنیتی و نیروی نظامی مانند سپاه و ارتش دعوت کند تا به این مسئله ورود پیدا نمایند. به نظر من، مجلس اختیار لازم را در این باره دارد. در حال حاضر، شرایط فعلی کشور از نظر سلامت جسمی و روحی و روانی مردم و شرایط مالی در خطر است. به عبارت دیگر، کرونا از یک طرف، مسائل مالی از یک طرف همه با هم باعث شده تا شرایط موجود روح و روان مردم را تحت تاثیر قرار دهد و جامعه احتیاج فوری به حمایت های مشاوره ای داشته باشند. همین مسایل روحی-روانی موجب شده تا این مدت شاهد خودکشی ها یا قتل های خانوادگی و ناموسی باشیم که نشان از فرایند رو به رشد بیماری های روحی و روانی در بین مردم دارد.

در واقع مسائل مالی، بیماری کرونا و آسیب های اجتماعی مانند فقر و اعتیاد و بیکاری مردم را از هر طرف تحت فشار قرار داده است. اگر این شرایط به همین صورت ادامه پیدا کند من یک زلزله خشونت در کشور پیش بینی می کنم. اگر الان خشونت درون خانواده به صورت هشت مورد قتل ناموسی در یک ماه خودش را نشان داده است یا خودکشی که بیشتر از این آمار است، فاز بعدی خشونت در خیابان ها است. پس وقتی می گویم اتاق های فکر امنیتی-اطلاعاتی قبل از این که نیروی نظامی وارد گردد به این نتیجه برسد که در مورد شرایط موجود باید فکر و اندیشه ای بکند بی فایده و گزاف نگفته ام.

این که ما در صداوسیما و رسانه ها مدام مطرح کنیم که مردم باید پروتکل ها و دستورالعمل ها را رعایت بنمایند کافی نیست. مردم رعایت نمی نمایند باید زوری باشد یا دولت باید اجرای این پروتکل ها یا دستورالعمل ها را ضمانت بکند تا سلامت مردم را ضمانت کند که تا به امروز دولت این کار را نکرده است.