آلودگی هوا کار و بار شما را هم از سکه انداخته؟ - وبلاگ مهر و موم

به گزارش وبلاگ مهر و موم، موقع هوای آلوده، شبگردی هم دیگر معنی ندارد. بیشتر مشتری های ما ثابت هستند و به چهره، خیلی ها را می شناسیم. برخی از آنها تلفنی که سفارش می دهند می پرسم چرا به ما سر نمی زنند یا تلفنی هم مثل قبل سفارش نمی دهند. می گویند هوای آلوده روی اشتهایشان اثر گذاشته و دوست ندارند مثل قبل فست فود بخورند. بماند که وقتی طرح ترافیک از در منازل اجرا می گردد که دیگر باید با ذره بین دنبال مشتری بگردی.

به گزارش وبلاگ مهر و موم، یوسف حیدری، گزارش نویس، در روزنامه ایران نوشت: خلوتی پیاده رو را طوری با حرکت دست نشان می دهد که انگار چیزی مانع آن نیست: روزهایی که هوا خوب است یا بهانه ای برای خرسندی مردم هست ماشین ها اینجا پشت سر هم پارک می نمایند و تند وتند سفارش غذا می دهند. با این هوای آلوده مردم دیگر دل و دماغ بیرون غذا خوردن ندارند.

این جوان لاغر و عینکی که نامش امین است از قدیمی های خیابان نیلوفر تهران است؛ همان خیابانی که به فست فودهایش معروف است و شب های آدینه و روزهای تعطیل مردم از همه جای تهران به آنجا هجوم می آورند یا بهتر که بگویم هجوم می آوردند. روزهایی که هوا صاف و زلال باشد می شود از همان ابتدای خیابان کوه های سفید شمال تهران را دید اما این روزها به زحمت می توانی میانه های خیابان را هم ببینی. دیگر خبری از ماشین هایی که برای سفارش ساندویچ، کنار هم پارک می کردند نیست. نگهبان های محله هم که تا پیش از این با پیدا کردن جای پارک برای راننده ها سرگرم بودند، حالا گوشه کنارها دارند با گوشی های موبایل شان کلنجار می فرایند.

امین عینک ته استکانی اش را بالا می زند و می گوید: این هوای آلوده کار و کاسبی ما را حسابی از رونق انداخته. از همین مغازه کوچک 8 نفر نان می خورند اما وقتی فروش نداشته باشیم سفره ماهم کوچک تر می شود. کار ما با حال مردم ارتباط مستقیم دارد. روزهایی که نم بارانی می زند و هوا پاک و زلال می شود روز کاسبی ماست. باران بهانه خوبی است برای این که مشتری ها جلوی ساندویچی ها دوبله سوبله پارک نمایند و غذا که آماده شد ببرند توی ماشین بخورند. روزهایی که تیم ملی پیروز می شود اینجا جای سوزن انداختن نیست. روز پیروزی روحانی در انتخابات 96 و یکی دو روز بعد از آن شلوغ ترین روزهایی بودند که این خیابان به خودش دیده. مردم خرسند بودند و به همین بهانه یکی - دو ساعتی اینجا کنار هم جمع می شدند و فست فود می خوردند.

امین یکی از فاکتورهای خرید مواد غذایی را نشانم می دهد و می گوید: گران شدن نرخ سوخت روی مواد غذایی هم اثر زیادی گذاشته اما ما سعی کردیم با همان قیمت قبل به مشتری غذا بدهیم با این همه الان که ساعت 2 ظهر است و باید مشتری زیادی جلوی مغازه باشد می بینی که هیچ خبری از مشتری نیست. خیلی از مشتری ها هم البته ترجیح می دهند توی خانه یا محل کارشان بمانند و تلفنی سفارش غذا بدهند. همین الان یکی از مشتری های قدیمی ام که فرمانیه زندگی می نماید زنگ زد و سفارش غذا داد. باید سفارش او را تا فرمانیه ببرم چون مشتری قدیمی است. همواره با ماشین اینجا می آمد اما آلودگی هوا خانه نشینش نموده.

از پشت شیشه نگاهی به داخل یکی از فست فودها می اندازم. مغازه هیچ مشتری ندارد اما کارگرها سعی می نمایند خودشان را سرگرم نشان دهند. صاحب مغازه که با گوشی موبایل بازی می نماید با دیدن من به تصور سفارش غذا دست به قلم می شود اما خیلی زود متوجه می شود من هم برای ساندویچ وارد نشده ام. می پرسم آلودگی هوا روی کار و کاسبی او هم اثر گذاشته یا نه؟ می گوید: خودتان که می بینید. این هوای آلوده قبل از هر چیزی روی ذائقه مردم اثر می گذارد؛ طوری که انگار کسی دلش نمی خواهد فست فود بخورد. شب ها هم همین طوری است یعنی موقع هوای آلوده، شبگردی هم دیگر معنی ندارد. بیشتر مشتری های ما ثابت هستند و به چهره، خیلی ها را می شناسیم. برخی از آنها تلفنی که سفارش می دهند می پرسم چرا به ما سر نمی زنند یا تلفنی هم مثل قبل سفارش نمی دهند. می گویند هوای آلوده روی اشتهایشان اثر گذاشته و دوست ندارند مثل قبل فست فود بخورند. بماند که وقتی طرح ترافیک از در منازل اجرا می شود که دیگر باید با ذره بین دنبال مشتری بگردی.

پل سیدخندان هم خلوت تر از روزهای گذشته است. البته هر چقدر به عصر نزدیک تر می شویم به تعداد خودروها اضافه می شود و مردم برای فرار به خانه با هم مسابقه می گذارند. تاکسی های زرد و سبز در ایستگاه ها صف بلندی تشکیل داده اند و منتظر مسافرند. راننده ها به جای گپ زدن با یکدیگر و نوشیدن چای ماسک زده داخل ماشین نشسته اند و موتوری ها آنطرف تر با آتشی که داخل پیت حلبی برپا نموده اند سعی می نمایند خودشان را گرم نمایند. دست هایشان را محکم به هم می اقتصادیدند و چشم هایشان دنبال مسافر می شود. سعید ماسک های فیلتردار را نشانم می دهد و با لبخند تلخ می گوید: برای این که مسافرانم کمتر از آلودگی هوا آسیب ببینند چند ماسک فیلتردار هم خریده ام که اگر مسافری دوست داشت استفاده کند. اما از هفته گذشته تا امروز مسافر زیادی جابه جا ننموده ام. آلودگی هوا از یک طرف، سرما از طرف دیگر کاسبی ما را کساد نموده. روزهایی که هوا خوب است مسافر هم هست اما این روزها مردم ترجیح می دهند به جای موتور از ماشین استفاده نمایند و حتی حاضرند جریمه هم بدهند اما از وسیله نقلیه عمومی یا موتور استفاده ننمایند. به هرحال توی اتومبیل راحت ترند. به هر دری می زنیم که شب دست خالی به خانه برنگردیم اما انگار تنها دشت ما این روزها همین هوای آلوده است.

خیابان 16 آذر خلوت تر از همواره است. محوطه دانشگاه تهران هم خلوت است و خبری از دانشجویانی که روی نیکمت ها گپ می زدند نیست. سراغ یکی از کافه های قدیمی این خیابان می روم؛ جایی که همواره پاتوق دانشجوها و استادان است ولی امروز خبری از آنها نیست. فریده صاحب کافه می گوید: کافه مثل یک موجود زنده است و با اتفاق های جامعه همسو می شود. اگر حال همه بد باشد حال کافه هم بد می شود. او معتقد است اتفاقات آبان روح مردم را آزرده و آلودگی هوا جسم آنها را: کافه ما روبه روی دانشگاه تهران است و با آلودگی هوا و تعطیل شدن دانشگاه ها هم مشتری ما خیلی کم می شود. مشتری های ما ترجیح می دهند این روزها به کافه نیایند. این روزها همه از تنگی نفس و سرفه های بی امان و سوزش چشم شکایت دارند و خستگی مزمن را در چهره همه آنها می شود دید. می گویند با وجود این که خوب استراحت می نمایند اما باز هم خسته اند. همین هفته قبل یکی از مشتری ها نمی توانست خوب نفس بکشد و یکباره بیهوش روی زمین افتاد.

خیلی از کافه ها هم شرایط ما را دارند و مشتری های ما که اغلب تیپ جوان و دانشجو هستند ترجیح می دهند به جای کافه در خانه بمانند. هر روز هم شرایط بد و بدتر می شود و درآمد ما هم کاهش پیدا می نماید. ما در آلوده ترین نقطه تهران قرار داریم و تأثیر آلودگی بر سلامت مردم را بخوبی و از نزدیک حس می کنیم. ما یک شرکت کوچک هستیم که در ماه های آینده سعی می کنیم این ضرر و زیان را جبران کنیم اما اگر در سطح کلان نگاه کنیم در هوای آلوده کسی کارایی لازم را ندارد. به نظر من بهتر است به جای این که روح و جسم خسته را به محل کار بکشیم چند روزی شهر را تعطیل کنیم تا شاید باز هم آسمان تهران آبی شود.

سینماهای پایتخت هم از آلودگی هوا ضرر زیادی دیده اند. رضا سعیدی پور مدیر یکی از سینماهای پایتخت می گوید: خیلی از سانس های صبح که معمولاً توسط مدارس رزرو می شود، این روزها یکی بعد از دیگری لغو می شود. خیلی از مدارس تهران سانس های صبح سینماها را رزو می نمایند و معمولاً فیلم هایی که مربوط به گروه سنی نوجوان است با استقبال زیادی هم روبه رو می شود اما با تعطیل شدن مدارس و آلودگی هوا همه سانس هایی که توسط مدارس رزرو شده بود یکی بعد از دیگری لغو شد و عملاً این مدت صبح ها نمایش فیلم نداشتیم. عصرها هم خانواده ها ترجیح می دهند همراه فرزندانشان در خانه بمانند و بیرون نیایند و همین باعث شده روی اکران عصرها هم تأثیر منفی داشته باشد.

پروانه مدیر یکی از مدارس غیر انتفاعی کرج هم از تأثیر منفی آلودگی هوا روی درآمد مدرسه می گوید و این که وقتی هوا آلوده و مدارس تعطیل است، بوفه مدرسه، فوق برنامه ها، اردوها و... نیز تعطیل می شود و او تنها می تواند هزینه ها و حقوق معلمان را با شهریه دریافتی یر به یر کند و بس. بماند که خسارت اصلی در وقفه مدام آموزشی و خارج شدن از ریل نظم است.

خسارت آلودگی برای ما کاملاً ملموس است چه ضرر جانی و چه ضرر اقتصادی آن؛ درست مثل هوایی که نفس می کشیم. اما آیا مسأله ای به این مهمی، احتیاج به آنالیز همه ابعاد و اضلاع اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی آن ندارد؟